เหตุผลที่ต้องการแจ้งรูปที่ไม่เหมาะสม

ทมิฬผูกผันกับซีรี่ย์ Diablo มาตั้งแต่เด็ก ผมหลงรักซีรี่ย์นี้ตรงความน่ากลัว ความรุนแรง ความโหดร้ายของเหล่า-อสูร- (Demon) เรื่องราวการผจญภัยของผู้กล้า-อสูร-ปิศาจ

เกมๆนี้เป็นฝันร้ายของผมเลยทีเดียวในวัยเด็ก ทุกครั้งที่เล่นเกมๆนี้ทั้งภาค1และ2 ผมหวาดกลัวมาก ทั้งบรรยากาศ ฉาก เพลงประกอบ ตัวละคร ทั้งหมดทั้งปวงเสมือนฝันร้าย ทุกๆย่างก้าวในเกมทำเอาผมอึดอัด ทุกๆการต่อสู้มันช่างทรมานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ทุกๆCutsceneที่แม้งดงาดแต่ก็แฝงไปด้วยความเหี้ยมหฤโหดจนไม่น่าเชื่อว่าโลกใบนี้จะโหดร้ายได้ขนาดนี้

และสิ่งที่ผมกลัวที่สุด -Diablo- หัวหน้าใหญ่ของเกมผู้ถูกขนานนามว่า -Lord of Terror- ราชาแห่งความกลัว และก็สมชื่อมันจริงๆคืออสูรสีแดงเพลิงที่ทำเอาผมเย็นสันหลังทุกครั้งที่สู้ เพราะDiabloสามารถฆ่าเราได้อย่างรวดเร็วหากเราเล่นผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย

แต่สุดท้าย รางวัลอันยิ่งใหญ่สำหรับผมที่ได้รับจากเกม Diablo นั่นคือ แม้ศตรูจะน่ากลัวแค่ไหน ศตรูมันจะดูยิ่งใหญ่เพียงไร.....สุดท้ายเราก็สามารถชนะมันได้ ด้วยปัญญา ด้วยความกล้า ด้วยความ-พยายาม- น่าตลกเหลือเกินที่ยิ่งผมเล่นDiabloซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความกลัวของผมก็ค่อยๆลดน้อยลง(แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี ฮา) จนชวนให้ผมคิดไปคิดมาว่าความชั่วร้ายที่ดูน่ากลัว....ความชั่วร้ายที่ดูน่าเกรงขาม....ความชั่วร้ายที่เหมือนความดีจะไม่มีวันชนะได้...สิ่งเหล่านั้นมันเป็นแค่เปลือกที่คนชั่วร้ายเอามาปกปิดความอ่อนแอของตนเองหรือเปล่า? ถ้ามันเก่งจริงทำไมมันต้องขู่ให้เรากลัว? หรือจริงๆมันต่างหากที่กลัวเราจนต้องมาขู่เราให้กลัว? และผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาเด็กนั่นละ ฮา กรุณาอย่าใส่ใจครับ

จวบจนมาถึงภาค3 อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป แต่เนื้อใน/แก่น ของเรื่องราวDiabloก็ยังคงเดิม การเดินทางอย่างยาวนานของซีรี่ย์นี้ก็มาถึงจุดเฉลยหลายๆอย่าง และที่ผม Happy ที่สุด คือการได้ต่อสู้กับ Diablo เป็นครั้งที่3 หลังจากกาลเวลาผ่านไปนมนานเกือบ10ปี สุดท้ายขอบคุณ Chris Metzen ผู้เขียนบทเกมๆนี้และ ค่ายเกม Blizzard Entertainment ที่สร้างเกมดีๆ(แต่ไม่เหมาะกับเด็กอย่างแรง ฮา)ครับผม *3*

ทมิฬผูกผันกับซีรี่ย์ Diablo มาตั้งแต่เด็ก ผมหลงรักซีรี่ย์นี้ตรงความน่ากลัว ความรุนแรง ความโหดร้ายของเหล่า-อสูร- (Demon) เรื่องราวการผจญภัยของผู้กล้า-อสูร-ปิศาจ เกมๆนี้เป็นฝันร้ายของผมเลยทีเดียวในวัยเด็ก ทุกครั้งที่เล่นเกมๆนี้ทั้งภาค1และ2 ผมหวาดกลัวมาก ทั้งบรรยากาศ ฉาก เพลงประกอบ ตัวละคร ทั้งหมดทั้งปวงเสมือนฝันร้าย ทุกๆย่างก้าวในเกมทำเอาผมอึดอัด ทุกๆการต่อสู้มันช่างทรมานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ทุกๆCutsceneที่แม้งดงาดแต่ก็แฝงไปด้วยความเหี้ยมหฤโหดจนไม่น่าเชื่อว่าโลกใบนี้จะโหดร้ายได้ขนาดนี้ และสิ่งที่ผมกลัวที่สุด -Diablo- หัวหน้าใหญ่ของเกมผู้ถูกขนานนามว่า -Lord of Terror- ราชาแห่งความกลัว และก็สมชื่อมันจริงๆคืออสูรสีแดงเพลิงที่ทำเอาผมเย็นสันหลังทุกครั้งที่สู้ เพราะDiabloสามารถฆ่าเราได้อย่างรวดเร็วหากเราเล่นผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย แต่สุดท้าย รางวัลอันยิ่งใหญ่สำหรับผมที่ได้รับจากเกม Diablo นั่นคือ แม้ศตรูจะน่ากลัวแค่ไหน ศตรูมันจะดูยิ่งใหญ่เพียงไร.....สุดท้ายเราก็สามารถชนะมันได้ ด้วยปัญญา ด้วยความกล้า ด้วยความ-พยายาม- น่าตลกเหลือเกินที่ยิ่งผมเล่นDiabloซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความกลัวของผมก็ค่อยๆลดน้อยลง(แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี ฮา) จนชวนให้ผมคิดไปคิดมาว่าความชั่วร้ายที่ดูน่ากลัว....ความชั่วร้ายที่ดูน่าเกรงขาม....ความชั่วร้ายที่เหมือนความดีจะไม่มีวันชนะได้...สิ่งเหล่านั้นมันเป็นแค่เปลือกที่คนชั่วร้ายเอามาปกปิดความอ่อนแอของตนเองหรือเปล่า? ถ้ามันเก่งจริงทำไมมันต้องขู่ให้เรากลัว? หรือจริงๆมันต่างหากที่กลัวเราจนต้องมาขู่เราให้กลัว? และผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาเด็กนั่นละ ฮา กรุณาอย่าใส่ใจครับ จวบจนมาถึงภาค3 อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป แต่เนื้อใน/แก่น ของเรื่องราวDiabloก็ยังคงเดิม การเดินทางอย่างยาวนานของซีรี่ย์นี้ก็มาถึงจุดเฉลยหลายๆอย่าง และที่ผม Happy ที่สุด คือการได้ต่อสู้กับ Diablo เป็นครั้งที่3 หลังจากกาลเวลาผ่านไปนมนานเกือบ10ปี สุดท้ายขอบคุณ Chris Metzen ผู้เขียนบทเกมๆนี้และ ค่ายเกม Blizzard Entertainment ที่สร้างเกมดีๆ(แต่ไม่เหมาะกับเด็กอย่างแรง ฮา)ครับผม *3*

lxo